Eindelijk mag ik het bekend maken: ik doe mee aan het TV programma ‘De gezonken meesters’, gepresenteerd door Dionne Stax op Npo 1. Sterker nog: ik ben 1 van de 30 finalisten.
De Nieuwe Vermeer krijgt een vervolg : De Gezonken Meesters. Na het succes van De Nieuwe Vermeer gaat de grootste creatieve competitie opnieuw van start. In De Gezonken Meesters staan zes Nederlandse meesterwerken centraal die verloren zijn gegaan met het zinken van het schip Vrouw Maria. Er zijn 6 afleveringen waar in iedere aflevering een Nederlandse schilder uit 17e eeuw centraal staat.
Ik heb het gezonken schilderij van Gerard ter Borch gemaakt van wol. Gerard ter Borch was een schilder Deventer uit 17e eeuw en stond bekend om zijn satijnen jurken. Hij is voornamelijk bekend van het schilderij “De Vrede van Munster”
Het was een uitdagend project voor mij, om meerdere redenen. Naast dat er geen afbeeldingen zijn van dit schilderij, heeft het ook relatief kleine afmetingen. Er was slechts alleen een beschrijving van het schilderij. Ik maak bij voorkeur realistische werken en zo veel mogelijk details met wol in een klein schilderij verwerken is niet eenvoudig!
Ik werk met verschillende technieken zoals punch needle en tuften.
Al nieuwsgierig geworden? En stel je de vraag: hoe dan?
De uitzending waar o.a. ook mijn maakproces en het werk te zien is, was op zondag 9 feb.2025 om 20:25 uur, NPO 1
Een vrouw zittend aan een tafel van Gerard ter Borch
Door Marina Wijngaard
Materiaal: Wol en punchnaald
Marina over haar werk: “Ik heb mijn schilderij ‘De dame van Ter Borch’ gemaakt met meer dan 80 kleuren van verschillende soorten wol/garen op een zelfgespannen doek. Echter is in sommige onderdelen slechts 1 kleur gebruikt zodat er meer diepte te zien is. Bijvoorbeeld het hemelbed, hier is naast de gele sierrand slechts 1 kleur verwerkt. In de jurk is satijn verwerkt.
Het werk is verdiept ingelijst, omdat ik enerzijds graag deze oude, gerestaureerde schilderijlijst wilde gebruiken (verwijzing naar het gezonken schip) en anderzijds komt het schilderij op deze manier beter tot zijn recht. Door het verdiept in te lijsten kan de kijker de kamer instappen en terug gaan naar de 17e eeuw. Extra moeilijkheid in mijn werk is het feit dat ik op de achterkant werk, in spiegelbeeld.
Aangezien ik met wol werk, wilde ik graag dat de kijker direct de stijl van ‘Ter Borch’ herkent. Daarom heb ik gekozen om zo dicht mogelijk bij het werk van Ter Borch te blijven en in zijn eigen stijl te werken. Door de gemaakte keuzes in deze compositie heb ik mijn stempel gedrukt op dit schilderij. Het is een klein vertelinkje over een charmante dame in een chique interieur. De diepere laag in mijn werk komt tot uiting door de spiegel en de afbeelding van de man daarin. De dame voelt zich van binnen een man en dit is een bruggetje naar de huidige tijd. Tegenwoordig kan ieder zijn eigen invulling geven aan zijn/haar geaardheid, je mag zijn wie je wil zijn. De kijker kan zijn/haar eigen gedachte hierover laten gaan door de kamer in te stappen.
Door een lampje erop te schijnen ontdekt de kijker de glans van goud, zilver en satijn. Net als bij het Mauritshuis, wanneer de zonwering open is en de zon naar binnen schijnt, is de glans van de jurk veel beter te zien.”